“Wij zijn samengekomen rond het genadebeeld van Onze Lieve Vrouw van Renkum. Als gevolg van de corona-pandemie is dit de eerste bedevaart van dit jaar. Des te groter is de vreugde dat we het hoogfeest van Maria Tenhemelopneming kunnen vieren.” Aan de vooravond van de feestdag van de 15de augustus, in de aan Maria ten Hemelopneming toegewijde kerk van Renkum, heet mgr. Hoogenboom, hulpbisschop van Utrecht, de vele kerkgangers welkom.
De hitte op deze zomeravond is enorm, er is regen en onweer voorspeld (maar het blijft gelukkig droog). Niettemin stroomt de kerk binnen de anderhalve meter-afstandsnorm vrijwel vol. Omdat er meer mensen komen dan zich hebben aangemeld, dreigt er zelfs een tekort aan beschikbare zitplaatsen, maar uiteindelijk lukt het met bijna 90 aanwezigen nét. Er zijn banken compleet gevuld met gezinnen. Concelebrant pastoor Henri ten Have constateert voldaan dat er parochianen uit heel de parochie aanwezig zijn, en hoort ook dat er zelfs bezoekers uit Frankrijk zijn.
Bisschop Hoogenboom memoreert dat paus Pius XII in het Heilig Jaar 1950 het dogma afkondigde dat Maria aan het einde van haar aardse levensweg met lichaam en ziel in de hemelse heerlijkheid is opgenomen.
Enkele jaren voordien was met de capitulatie van Japan op 15 augustus 1945 een einde gekomen aan de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog, waarin de menselijke waardigheid met voeten was getreden. Maar ook daarna kwam er nog geen einde aan het menselijk leed. Mgr. Hoogenboom verwijst naar het monument naast de rooms-katholieke kerk van Renkum ter herinnering aan zeven jonge Indiëgangers uit Renkum die na de Tweede Wereldoorlog tijdens de politionele acties zijn gesneuveld.
Onvervreemdbare menselijke waardigheid
Mgr. Hoogenboom: “Maria, Moeder van God, is in de woorden van de heilige Elisabeth zalig omdat zij geloofd heeft dat vervuld zou worden wat haar vanwege de Heer is gezegd. Dat is een kernachtige samenvatting van Maria’s levensweg. Zij heeft in haar leven tal van beproevingen doorstaan maar bleef geloven en is uiteindelijk thuisgekomen bij God. Wij geloven dat ook wij bestemd zijn om eens thuis te komen bij God om daar net als Maria in de heerlijkheid van Gods Zoon te mogen delen. Het hoogfeest van Maria ten Hemelopneming geeft ons aldus bemoediging en hoop. Wij mogen leven van de troostrijke boodschap dat ondanks alles het kwaad en de dood niet het laatste woord hebben. God is mens geworden en heeft aldus ons menselijk leven geheiligd. Iedere mens deelt in de onvervreemdbare, door God gegeven menselijke waardigheid.”
‘Gistend desem’
Mgr. Hoogenboom trekt een parallel tussen de vroegste christelijke gemeenschappen en de huidige. “De heilige apostel Johannes schrijft in het Boek van de Openbaring een boodschap van hoop aan de christelijke gemeenten in het huidige Turkije. Christenen vormden aldaar een kleine en vaak bedreigde minderheid. De situatie lijkt op die van ons nu, hier in Renkum en elders. Maar evenals de vroege christenen kunnen wij als kleiner wordende kerk het gist in het deeg zijn om de wereld van binnenuit te vernieuwen. Maria moedigt ons aan om standvastig te blijven in ons geloof. Wij bidden tot Maria als onze voorspreekster dat wij gesterkt door ons geloof stand mogen houden in de beproevingen en dat wij eens mogen aanzitten aan het hemels gastmaal waarvan de Eucharistie die wij vieren ons nu al de voorsmaak geeft.”
Processie
Na de Eucharistieviering voert de processie door het Rosarium Mariae, het Mariapark met 20 iconen van de mysteries in het leven van Jezus en Maria. De iconen zijn ’s middags nog schoongemaakt en de paden zijn keurig aangeharkt. Een replica van het beeld van Maria van Renkum, daterend van vóór 1380, wordt op een baar vooraan in de processie gedragen. Bisschop, pastoor en bedevaartgangers volgen, onder gebed en de zang van Marialiederen. Aan het eind op het kerkplein zegt pastoor Henri ten Have tegen de aldaar verzamelde gelovigen: “Zoals Maria dragen we ons geloof uit naar buiten.” En bisschop Hoogenboom: “Wij vragen de Heer om ons te sterken in het geloof op voorspraak van Maria.” De gelovigen ontvangen van hem de zegen. Velen blijven na afloop nog lang napraten op het kerkplein. De duisternis is al over Renkum gevallen, als bisschop Hoogenboom als één van de laatsten vertrekt. “Ik voel me vereerd hier te zijn. Wanneer ik onderweg langs Renkum rijd, zie ik altijd de kerkdeur open staan. Dat is een goed teken.”
